aşk eskitti bizi,
dostluklar tüketti.
hayallerimizde yaşayan yarınların sahibeleri bitirdi
yarınsız kalan hayalleri
sabahın ilk ışıklarına kadar sürse de gece
karanlık hiç bir zaman terk etmedi bizi
hep oradaydı, orada da olacaktı
zaman zaman sırt çevirdik onlara
umuda inandık, onu tükettik
kendimizden arda kalan zamanlarda
samimiyet dedik.. eksik kaldı bir şeyler
aptallığımızın günah keçisi kader oldu
kendimizi kandırmaya çalıştığımız anlarda
kaybettiklerimiz hep fazlaydı kazandıklarımızdan
ama vazgeç(e)medik aşktan
yarım kalsalar da, sevdik
tamamlamalarını bekledik eksikliğimizi anlamayanlardan
oysa ki onlardı bizi yine eksik bırakan
eksik kaldıkça, bir daha sevdik
gözlerimizdeki ışığı kaybettirdiler bize
mavi kayboldu gri çamurların içinde
güneştik bir zamanlar, balçıkla sıvandık
vazgeçemedik yine acıdan
mazoşistliği tek sıfatımız olarak benimsemiştik bir defa
acıyı bize verene minnetimizi sundu göz yaşlarımız
anla(t) bizi dedik.
anlattılar sadece dilleri döndüğünce
olmaya çalışılan yalanlarını
anlattılar, inandık
aklımız dur demeye çalıştı kimi zaman,dur! kendine gel
susturduk onu bıkmadıki usanmadık
basbas fısıldadık sevdiğimizi de
gürültülere yenik düştük
güldüler bize 2. yüzlerindeki bıyıklarının altından
farkettik.. ama konduramadık onlara
yok dedik yok..
kandırmaya çalıştık kendimizi, ne yazık ki başarmıştık
paranoyaklığı ekledik sonra aptallığın hemen sonuna
uykularımız kaçtı yalanlardan
ama sevdik.
sevmek için yaratılan birer mazoşisttik
uykularımız kaçtı kalp kırıklıklarından
yarınımızı kurban ettik
uy(u)madık yalanlar(l)a.
kırık kalbimizle bir daha sevdik
çünkü biz birer aptal mazoşisttik
